Ο μύθος της Φαίδρας αποτέλεσε θέμα πολλών τραγωδιών στη νεωτερικότητα. Από τις πιο γνωστές είναι η Φαίδρα (1677) του Jean Racine (1639-1699).
Πρόκειται για ένα έργο, χαρακτηριστικό του γαλλικού κλασικισμού, που παίζεται ακόμα και σήμερα στις θεατρικές σκηνές.
Στην εκδοχή του Jean Racine, η Φαίδρα που ταλανίζεται από τον έρωτά της για τον Ιππόλυτο, τον γιo του άντρα της Θησέα, εκμυστηρεύεται το πάθος της πρώτα στην τροφό της.
Όταν αργότερα πληροφορείται ότι ο Θησέας πέθανε, αποφασίζει, όπως τη συμβουλεύει η τροφός της, να ομολογήσει και στον Ιππόλυτο τον έρωτά της, και όταν εκείνος μένει ψυχρός απέναντί της, η Φαίδρα, εκτός εαυτού, του ζητά να τη σκοτώσει.
Ο Θησέας είναι, ωστόσο, ζωντανός και όταν επιστρέφει στην Αθήνα, είναι η τροφός που συκοφαντεί τον Ιππόλυτο στον πατέρα του.
Ο Θησέας θα καταραστεί τον Ιππόλυτο, που θα πεθάνει. Η Φαίδρα μετά τον θάνατό του θα αυτοκτονήσει με δηλητήριο, αλλά, πριν πεθάνει, θα ομολογήσει στον άντρα της το άνομο πάθος της.